در سال ۱۹۷۶ وایتفیلد دیف (Whitfield Diffie) و
مارتین هلمن (Martin Hellman) دانشجویان دانشگاه استنفورد، یکی از کاربردی ترین روشهای کد
کردن اطلاعات را اختراع و به ثبت رساندند. در این روش که به روش کدینگ نا متقارن (asymmetric encryption) نیز
معروف است از دو کلید برای کد کردن اطلاعات استفاده می شود. (در روشهای قدیمی تر
از یک کلید استفاده می شد که به آن symmetric encryption گفته می شد.)
آنها مقاله خود را در یکی از شماره های
سال ۱۹۷۶ مجله IEEE که با عنوان Transactions on Information
Theory منتشر شده بود به چاپ
رساندند که خیلی زود انقلابی در صنعت Cryptography (پنهان سازی اطلاعات) در دنیا بوجود آورد.
Public Key Cryptography یا PKC به معنی استفاده از
کلید عمومی برای کد کردن و پنهان کردن اطلاعات است. در این روش هر کاربر برای کد
کردن و یا باز کردن کد دو کلید در اختیار دارد، یکی کلید عمومی (Public) و
یکی کلید خصوصی (Private). خاصیت این روش آن است که هر کدام از این کلید ها می تواند
اطلاعاتی را که کلید دیگر کد و مخفی کرده است به حالت اصل در بیاورند.
هر چند از لحاظ ریاضی کلید های Public و Private با
یکدیگر ارتباط دارند اما تقریبا" محال است که کسی بتواند حتی با تجیهزات فوق
العاده مدرن و صرف وقت زیاد با داشتن یکی از کلیدها، دیگری را تشخیص دهد. در واقع
می توان گفت که با توجه به سطح دانش کنونی و دستگاه های کامپیوتری موجود، الگوریتم
کدینگ و ارتباط میان کلیدها تقریبا" غیر قابل شکستن است
